About
Artist statement
In de relatie tussen mens en dier vindt men onvermijdelijke contradicties. Ik constateer hoe mensen hun huisdier liefkozen en als individu, zelfs bijna als mens behandelen. Aan de andere kant is er de oneindige massaproductie van ‘consumptiedieren’ waarin alles zo goedkoop en efficiënt mogelijk dient te zijn. Maar het een sluit het andere niet uit. Is het hypocrisie of naïviteit?
Mijn inspiratie haal ik onder andere uit mijn fascinatie voor, maar ook de verontwaardiging over dit fenomeen. In mijn werk laat ik het mogelijke resultaat zien van ‘man meets animal’, vertolkt in mijn eigen vormentaal. Tegenstrijdigheden die je bij het verschijnsel tegenkomt intrigeren mij. Die wil ik versterken door een zekere esthetiek als aantrekkingskracht te combineren met iets onaangenaams, iets lugubers.
Mijn inspiratie haal ik onder andere uit mijn fascinatie voor, maar ook de verontwaardiging over dit fenomeen. In mijn werk laat ik het mogelijke resultaat zien van ‘man meets animal’, vertolkt in mijn eigen vormentaal. Tegenstrijdigheden die je bij het verschijnsel tegenkomt intrigeren mij. Die wil ik versterken door een zekere esthetiek als aantrekkingskracht te combineren met iets onaangenaams, iets lugubers.
Maja Ramakers
De wereld van Maja Ramakers is een bizar schouwspel waarin dieren de hoofdrol spelen. Het is een sprookje dat zowel de verbeelding prikkelt als de realiteit van het alledaagse leven tart en uitdaagt. Maja is in staat om via de verbeelding het onheil zowel vorm te geven als bij de heftigheid ervan vraagtekens te zetten.
Ze doorwroet de rafelige randen van de condition animale, en kijkt met verbazing - zoniet verbijstering - naar onze samenleving, waarin dieren de lijfeigenen zijn van mensen. Ze maakt sculpturen en tekeningen van deze dieren, heel geconcentreerd en minitieus.
Wie deze tekeningen en sculpturen ziet, zal ze niet snel vergeten. Het werk blijft als herinnering omdat haar beelden sterk associatief zijn. Maja abstraheert de dieren die ze kiest, maar blijft ook voldoende in de buurt van de werkelijkheid om ze direct identificeerbaar te houden. Steeds zoekt ze naar de essentie van een vorm en speelt ze met klassieke beeldhouwkundige vertrekpunten als volume, abstrahering en proportie.
Het meest opvallende aan haar beelden is dat ze vertedering oproepen en tegelijkertijd afstoten, en altijd hebben ze iets hulpeloos in zich. Het spanningsveld tussen esthetiek en horror is groot. Grotendeels heeft deze frictie te maken met de visuele aantrekkelijkheid van de beelden; De vormen zijn prachtig terwijl de voorstellingen verontrustend zijn.
De boodschap van overheersing en uitbuiting wordt verstopt in kunstmatige lichamen. Maja is zich bewust van de visuele middelen om de kijker in haar wereld te verleiden. De volplastische beesten hebben een hoge aaibaarheidsfactor en tegelijkertijd scheppen ze afstand. Ze geven een indruk van onkwetsbaarheid die iedere vorm van intimiteit ontkent.
Op deze manier ontstaat een overdrijving in cartoonvorm. maar Maja's dieren bloeden niet, copuleren niet en zijn niet in staat pijn te lijden, zij incarneren slechts een reflectie van een 'schijn'werkelijkheid. En zo sust ze ons schuldgevoel voor een moment...
Ze doorwroet de rafelige randen van de condition animale, en kijkt met verbazing - zoniet verbijstering - naar onze samenleving, waarin dieren de lijfeigenen zijn van mensen. Ze maakt sculpturen en tekeningen van deze dieren, heel geconcentreerd en minitieus.
Wie deze tekeningen en sculpturen ziet, zal ze niet snel vergeten. Het werk blijft als herinnering omdat haar beelden sterk associatief zijn. Maja abstraheert de dieren die ze kiest, maar blijft ook voldoende in de buurt van de werkelijkheid om ze direct identificeerbaar te houden. Steeds zoekt ze naar de essentie van een vorm en speelt ze met klassieke beeldhouwkundige vertrekpunten als volume, abstrahering en proportie.
Het meest opvallende aan haar beelden is dat ze vertedering oproepen en tegelijkertijd afstoten, en altijd hebben ze iets hulpeloos in zich. Het spanningsveld tussen esthetiek en horror is groot. Grotendeels heeft deze frictie te maken met de visuele aantrekkelijkheid van de beelden; De vormen zijn prachtig terwijl de voorstellingen verontrustend zijn.
De boodschap van overheersing en uitbuiting wordt verstopt in kunstmatige lichamen. Maja is zich bewust van de visuele middelen om de kijker in haar wereld te verleiden. De volplastische beesten hebben een hoge aaibaarheidsfactor en tegelijkertijd scheppen ze afstand. Ze geven een indruk van onkwetsbaarheid die iedere vorm van intimiteit ontkent.
Op deze manier ontstaat een overdrijving in cartoonvorm. maar Maja's dieren bloeden niet, copuleren niet en zijn niet in staat pijn te lijden, zij incarneren slechts een reflectie van een 'schijn'werkelijkheid. En zo sust ze ons schuldgevoel voor een moment...
Anya Janssen 2011